به شهرهایمان نگاه کنیم؛ ما با شهرهایمان چه کرده ایم؟ در کجای شهرهایمان می توانیم سهم کودکان و نوجوانانمان، سهم زنان و جوانانمان، سهم بازنشستگان و کهنسالانمان را ببینیم؟ بی قوارگی هایی که این روزها در نحوۀ گسترش شهرهایمان می بینیم و تقر یباً جبران بسیاریشان در این نحوۀ شهرسازی غیر ممکن است، چرا پدید آمده است؟ و شاید پیش پا افتاده تر از هر چیز دیگر نبود سیستم حمل و نقل عمومی استاندارد در شهرهای استان است که مبدل به چالشی جدی در زندگی ده ها هزار شهروند این شهرها شده است و در ادوار مختلف حتی از رفع چنین مشکل ساده ای عاجز و ناتوان مانده‌اند. و یا سازه های نادرست و نازیبایی که برای دهه ها در برابر دیدگان شهروندان این شهر باقی خواهد ماند… همگی بخشی از آن چالش هایی است که در شهرهایمان می بینیم.
به عنوان کسی که سال ها در مشاغل عالی ملی و استانی بوده، شهر های مختلف و روال توسعۀ آنان را دیده، دردآور است که تازه بخواهد بگوید «می خواهم برای شهرم پارک آبی بسازم» و یا مطالبۀ جوانانش ساختن شهربازی باشد… درد آور است وقتی می بیند و می شنود هنوز تفریح و سرگرمی سالم و گذران نشاط آور اوقات فراغت در بوشهر یک آرزو است. برایم دردآور است که تازه بخواهم الفبای توسعۀ شهری را به عنوان یک قول و وعدۀ انتخاباتی مطرح کنم و بگویم می خواهم سیستم حمل و نقل عمومی شهرهایمان و به خصوص بوشهر را سر و سامانی دهم تا یک دانش آموزان مظلوم این شهر، و یا کارمندان و کارگران شریفمان برای یک اتوبوس چهل دقیقه معطل نشوند یا در یک وسیله ای که سال ها از عمر مفیدش گذشته، با تاب آوردن بدترین شرایط گرما و سرما تحقیر نشوند.
ما باید روح نشاط و شادی را به شهرهایمان باز گردانیم. احیای نشاط اجتماعی و ایجاد مراکز شاد و تفریحی جذاب برای دیارمان و گردشگران غیر بوشهری و یا بازسازی حمل و نقل عمومی و یا ساخت سیتی سنتر بزرگ، اموری حداقلی است که حتماً انجام می شود. بیایید بزرگ‌تر بیاندیشیم… بیایید باور کنیم که می شود شهرهایمان را به قطب گردشگری زمستانۀ ایران تبدیل کنیم. بیایید باور کنیم اگر تا کنون نشده چون مسیر غلط و اشتباه پیموده شده و تغییر مسیر و نوع نگاهمان اولین قدم و سرآغاز تغییر است.
دکتر هوائی
منوی اصلی